Op een dag, gaf een vriendin me een lade met oude drukkerijletters. Ik begon, schuchter, op mijn creaties een woord hier en een woord daar te persen. Deze woorden alleen al hebben de kracht om de geest op te vrolijken op grijze dagen. En dan was een woord niet meer genoeg. Ik wilde mijn stukken laten spreken. Ik schreef liedjesteksten die op dat moment in me opkwamen. Maar ik wilde nog steeds meer! Ik had het gevoel dat ik iets anders te zeggen had. Ik realiseerde me de kracht van herinneringen. Jullie kennen allemaal Proust's madeleine, zelfs als je deze passage niet gelezen hebt. Omdat we allemaal van die herinneringen hebben die ons bijblijven en ons terugbrengen naar een prettig moment in ons leven. Deze momenten van geluk zijn belangrijk en ik wilde ze benadrukken in mijn creaties. Maar ik durfde niet te schrijven. Je kent ook het syndroom van de lege pagina! Door deel te nemen aan een schrijfwedstrijd heb ik me uiteindelijk verzoend met het schrijven. Door de magie van klei te combineren met die van woorden kon ik een betekenis geven aan de emotionele dimensie van mijn keramische creaties.